Het Wolkenvolk

In een land hier ver vandaan, nog verder dan de verste horizon laat zien, leefde eens een heel bijzonder volk, een volk dat altijd in de wolken was. De mensen die aan de andere kant van de verre horizon woonde noemde deze vreemde praktisch onzichtbare wezens het 'Wolkenvolk'. Dit volk was zo gewend aan de altijd bewolkte luchten, dat, als ze de zon een keer zagen zich snel achter een dikke wolkenbank verstopte. Omdat de weergoden dit volk wel leuk en apart vonden, zorgden die goden dat het haast altijd bewolkt was. Nee, niet altijd de zelfde wolken, want dat is ook erg saai op den duur. De ene dag waren er mooie stapelwolken waar soms een druppel regen of een hagelsteen uit viel, maar waar ook een ietsiepietsie zon langs heen scheen. En de andere dag waren het dikke onweerswolken waar het wolkenvolk zo mee aan het stoeien was dat het donderde en bliksemde van het natuur geweld. Maar het meest genoot het wolkenvolk van de mistige dagen, dan kwamen ze naar de grond gedaald. Ze konden dan heerlijk ongezien wandelen en zelfs helemaal naakt zwemmen, want boven het water was de mist altijd zo grijs en dik, dat niemand niets van ook maar iets kon zien. Maar op een zekere dag, het is zowat honderd jaar geleden, begonnen de weergoden wat geïrriteerd te raken, ze hadden zogezegd eigenlijk niet zo veel zin meer om altijd maar voor wolken te zorgen. Hoe dat kwam? dat kwam door het volk van de 'Zonaanbidders'. Die hadden keer op keer bij de oppergod van het weer geklaagd dat zij nooit de kans kregen om de zon te aanbidden. Altijd als ze met hun rituelen waren begonnen schoof er een wolk, nee, soms een heel wolkenveld voor de zon. Als een opper weergod ergens een hekel aan heeft is het wel onderling gedonder aan het firmament,.Hij riep met een hemeltergende alles overstemde stem,"ik wil geen oorlog in mijn hemeltent". Van af die dag is het wolkenvolk langzaam verdreven naar het Himalaya gebergte, daar waar de wolken nog tot in de hemel mogen komen. Als je daar heel stil op een late avond op je veldbed gaat liggen, in een slaapzak natuurlijk, en je naar de hemelrijkende bergtoppen kijkt: nee het is echt geen fantasie, dan hoor en zie je het wolkenvolk een beetje klagen, over hun lang vervlogen zwaar bewolkte hemelse dagen.